Götüyle güldüğü, biz beraberken dalga geçtiği ne varsa yaparak hem de. Dandik pembe kremalı bi pasta, üstünde emanet duran bir takımla "dünya evine" girdi.
Gülünce töbe estağfurullah diyip kaçası geliyor insanın. Ve boşanıcaklar. Dileğim falan değil bu. Biliyorum; boşanacaklar.Çünkü ben o adamın kalbinin içinin içinin içini biliyorum. O kız onu dolmalık kabak gibi oyacak. Ama ohh işte; iyi olacak!
Anlaması gerekiyor bu hayatta herkesin, neyi niye yaptığını..bilmesi gerekiyor adımlarını, kendini.
Ayrılırken hep içimden beddua ettim..Yoo yoo bebeğim sabırlı ol biraz; sandığın gibi değil!
Dedim ki...İnşallah üstüne sinek gibi sürüyle kızlar üşüşür. İnşallah birrr sürü sevgilin olur...veee yine de beni özlersin.
Çünkü nitelikten caydı benim sevgili sevgilim; niceliğe göz kırpası geldi kanımca.. Çok da farklı sayılmaz aslında genele bakınca.
Asla leş bi adam değildi. Kötü konuşamam ardından.Ama zayıftı. Biraz da çocuk. Bazen iyi, bazen kötü, zalim bi çocuk.
Yaralıyken buldu beni, ellerine aldı ve aşkla, şefkatle iyileştirdi. Öptü tek tek kanatlarımı; kırıklarımı onardı. Kalbime şarkılar söyledi; yeni kanatlar taktı..
O yüzden o, benim için ömürlük sevgili. Ama adı aşkla değil, sadece minnetle yazılı içime.
Onu özlemek, tenimde gezmiyor asla. Elini tutasım, dudaklarına kavuşasım gelmiyor hiç.
Sadece onun evinde kalıp; ordaki bi koltukta kıvrılıp uyumak istedim zaman zaman. Beni incitmiş olsa bile sığınacağım liman gibiydi. Şartlar müsait olmasa da hala öyle aslında. Bu garip bir his.. Bana bi şey olursa, hız rekorunu o kırarmış gibi. En çabuk o koşarmış gibi. Ben bi ağlasam, en iyi o silermiş; kahkaha atsam ne dediğimi, neye güldüğümü en güzel o anlarmış gibi..
Belki de bu benim hala inanmak istediğim, çakma bir masal..
Sonuçta artık onun, boktan pembe kremalı pastasıyla beraber, bi nişanlısı var..
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder
Çok yalnızım be okur! Sen de başını alıp gitme ne olur...